Güneş doğarken deniz kıyısında oturup termosumdan kahve içiyorum. Kulaklığım kulağımda, 1970’lerden kalma bir soft rock müziği dinliyorum. Dalgaların köpükleri ayaklarımı yalayıp geçerken, dünya üzerinde 1970’lerden kalma soft rock müziklerini benim kadar çok seven öbür biri daha var mıdır diye merak ediyorum.
Derken büyük bir martı geliyor yakınıma. Etrafta göğsünü gere gere, bir general üzere dolaşmaya koyuluyor. Sonunda aradığı şeyi buluyor. İnci siyahı, sıkı sıkıya kapalı bir midye bu. Karaya vurmuş, doğan güneşin altında mücevher üzere parıldıyor. Martı midyeyi gagasının ortasına alıyor ve ansızın havaya yükseliyor.
Onu hayranlıkla izliyorum. Bir müddet gökyüzünde daireler çizdikten sonra ilerideki kayalıklara gidiyor. Sonra midyeyi üzerinde mor çiçekler açmış küçük bir kayanın üzerine bırakıyor ve midye tam da tasarladığı üzere nazikçe kırılarak ortadan ikiye ayrılıyor. Gözlerimi kapıyorum. Dalgalar yükselirken kendi kendime gülümsüyorum.
“Biliyor musun?” diyorum kahvaltısını eden küçük generalime, “Belki de aradığım kişi sensindir. Ne de olsa bu dünyada deniz kuşlarından daha uygun kimse kavrayamaz eski soft rock müziklerinin güzelliğini!”
Ama tahminen de yanılıyorum. Tahminen de bu müzikler hakkında tıpkı benim üzere düşünen ve hisseden öbürleri da var. Evet, mutlaka o denli olmalı. Birden deniz kuşlarının peşinden gitmeye, bu insanları arayıp bulmaya karar veriyorum.
‘DENİZ KUŞU, KONUTUNA DÖN…’
Bu sabah kıyıda art geriye dinleyip durduğum müziğin ismi Seabird. 1976’da tek yumurta ikizleri Billy ve Bobby Alessi Kardeşler tarafından, birinci albümleri Alessi için kaydedilmiş. Karadan çok uzun müddet uzak kalan bir deniz kuşuna sesleniyor ikizler bu müzikte. “Deniz kuşu, deniz kuşu, konutuna dön…” diyorlar ona.
Herhalde uzaktaki sevgiliye duyulan derin hasret hakkında bir müzik bu. Bir meskene dönme daveti. Birebir vakitte da insanın sahiden rastgele bir yere ilişkin olup olamayacağını sorguluyor bana kalırsa. Karaya çıkmanın, meskene dönmenin hiç mümkün olup olamayacağını…
Telefonumda küçük bir araştırma yaptıktan sonra, bu müzikle ilgili hislerimle haklı olduğumu fark ediyorum. Alessi Brothers’ın Seabird müziğinin, piyasaya çıktıktan neredeyse 50 yıl sonra ve neredeyse durup dururken, yeni kuşak indie müzisyenlerin gözdesi haline geldiğini keşfederek memnun oluyorum.
Kayalıklarda gezinen martıları izlemeye devam ederken trip-hop ikilisi Babeheaven’ın Seabird yorumunu dinliyorum. Çok hoşuma gidiyor. Onları dinlerken bir deniz kuşu olmanın nasıl bir şey olacağını merak etmeye başlıyorum.
Ardından gotik folk kraliçesi Marissa Nadler’ın yorumunu açıyorum. Büyüleniyorum. Zati Nadler’ın ürettiği rastgele bir işten büyülenmemek elde mi? Bir an için onu İstanbul’da art geriye dinlediğim o iki sihirli geceye ışınlanıyorum. Hem o gecelerin hem de İstanbul’un anısı beni sarıp sarmalarken, Marissa Nadler’ın kendisinin aslında karadan çok uzaklarda uçan bir deniz kuşu olduğuna karar veriyorum.
Başka yorumlarla devam ediyorum Seabird araştırmalarıma. Bu ortada güneş dorukta yükselmeye başlıyor ve termosumu başıma dikip kahvemi bitiriyorum. Son olarak dinlediğim Breena isminde bir şarkıcı/şarkı kelamı müellifinin caz yorumu ise ayaklarımı yerden kesiyor. Gözlerimi kapıyorum ve deniz kuşlarıyla birlikte uçmaya başlıyorum.
Sahili terk edip konuta yürürken kendi kendime şöyle soruyorum: Melodinin ve kelamların hoşluğu bir yana, Seabird müziğini nitekim bu kadar özel kılan şey ne? 1976 yılının revaçta olan müzisyenleriyle kümelerine göz attığımda Alessi kardeşlere çabucak hemen hiçbir yerde rastlayamıyorum.
BAMBAŞKA CİHANLAR, FARKLI HİKAYELER
Bu ortada tuhaf bir yılmış 1976. Bir yanda bangır bangır punk çalan Ramones, bir yanda rock müziği sonsuza dek değiştiren Queen, bir yanda koca bir kuşağın gönül münasebetlerine fon müziği olacak disko marşları yazan Diana Ross, bir yanda buram buram güneş yağı ve çilekli dudak kremi kokan Boney M. Apayrı cihanlar, değişik hikayeler…
Peki Alessi Kardeşler’in birazcık Bee Gees’i andıran o tatlı soft rock ve soul güzellemeleri nerede? Seabird nerede? Dahası, neden azar azar kaybolup gitmek yerine tekrar dirildiler ve indie sahnesinin yıldızları tarafından baş tacı edildiler? İşte, bunun yanıtını veremiyorum.
Ama bildiğim bir şey var ki, o da hoş şeylerin gerçekte hiçbir vakit yok olmadığı. İşte, tam da bu yüzden, artık kendimi yalnız hissetmiyorum. Hatta tuhaf bir formda, ruhumun deniz kuşlarıyla dopdolu olduğunu hissediyorum.
